15 มิถุนายน 2550

วันนี้ฉันมมหา'ลัยาเพื่อ พูดอะไรบางอย่างให้คนบางคนเข้าใจว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซึ่งฉันไม่ชอบที่สุด เมื่อวานฉันเคืองเขามากถ้ามันเป็นครั้งเดียวที่เขาเป็นแบบนี้ฉันคงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย แต่ว่าการไปนั่งแช่อยู่กับใครที่ไหนก็ตาม โดยที่ฉันไม่รู้ว่าเขาไปทำไมและเกี่ยวอะไรกับเขา และไปเพื่ออะไร อาจเป็นจุดประสงค์แอบแฝงของเขา ก็ช่าง มันแบ่งเวลาของความเข้าใจของฉันออกไป พยายามเข้าใจว่า เขาไปนั่งเป็นเพื่อนเด็กพวกนั้น แต่ฉันก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าทำไมเขาไม่เรียกฉัน เขาบอกว่าเขาเรียกฉันแล้ว แต่ฉันผิดเหรอที่ไม่ได้ยิน และยังอยากจะย้อนถามไปว่าทำไมเขาไม่ตามฉันทั้งที่ฉันหาเขาแทบบ้า ความรู้สึกนั้นไม่มีใครรู้หรอกว่ามันน่าน้อยใจขนาดไหน หนังสือของฉันหายฉันต้องการคนช่วยฉันหา แต่ก็ไม่มีใครเลยสักคน ฉันแค่ลุกไปห้องน้ำใครก็รู้ว่าฉันไปห้องน้ำ และใครๆก็เห็นว่าฉันไม่ได้เอาอะไรไปสักอย่างนอกจากเงินที่เขาให้ไป ฉันกลับมาก็ยังมาว่าฉันอีก ฉันรู้ว่าเขาห่วง แต่มันน่าจะมีเหตุผลว่าฉันต้องเข้าห้องน้ำที่ไหน เย็นมาเข้าประชุมฉันก็ดีใจที่มีคนรอฉันขึ้นประชุมพร้อมกัน แต่แล้วฉันก็รู้ว่าเขารักษาฟอร์มของเขามากแค่ไหนต่อหน้าทุกๆคน ฉันก็รู้ว่ารุ่นพี่ก็รักษาภาพพจน์ที่เป็นคนเด็ดขาดสั่งอะไรก็ต้องไป สักทำอะไรก็ต้องทำ เขาก็บอกให้ฉันไปหาหนังสือ แต่ฉันเห็นว่าเป็นเป็นมารยาทที่เลวมากถ้าจะออกไปต่อหน้าทุกคนและรุ่นพี่มากมาย แล้วประชุมเสร็จฉันก็ต้องตะหงิดอยู่ในใจว่า ฉันโง่เหรอไง เขาบอกว่า อ้าวมะกี้บอกให้ไปหายังไม่ไปหาอีกเหรอ ซึ่งเขาก็เห็นว่าฉันไม่ได้ลุกไปไหนเลย แล้วเขาก็มาว่าอย่างนี้ ความคิดอันนี้ก็ผุดขึ้นมาว่า อ๋อฉันมันเป็นคนโง่ที่สั่งให้ไปแล้วยังไม่ไปอีก ที่ไม่ไป ฉันก็รู้แล้วว่ามันหายไปตั้งแต่ที่ฉันลุกออกมาจากโต๊ะบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งนั่นก็คือไม่มีใครสนใจหนังสือของฉัน และ ฉันก็จะไม่โทษใคร ฉันก็ไม่ได้ปริปากออกไปว่าทำไมไม่ดูให้หน่อย สักแอะเดียว ฉันก็ต้องโทษตัวเองคนเดียว

จะมีใครเป็นกำลังใจให้ฉันบ้าง ไม่มีใครเข้าใจว่าฉันเครียดหนังสือฉันหาย ไม่รู้ใครเก็บให้ หรือไม่รู้ใครเอาไปใช้ หนังสือเรียนก็ไม่เท่าไหร่ แต่หนังสือห้องสมุดนี่สิ ฉันยืมมา ฉันไม่น่าเอาของอะไรไว้ที่นั่นสักอย่าง ฉันไม่น่าไปนั่งที่นั่นด้วยซ้ำ เพราะยังไงฉันไปก็เท่าน้นไม่มีบทบาทอะไร ฉันอยากจะรู้ว่าทำไมไม่ม่ใครมีน้ำใจบอกบ้างว่าหนังสือฉันอยู่ไหน และใครช่างไม่มีน่ำใจดูหนังสือให้ฉันบ้าง และใครก็ไม่มีน้ำใจช่วยฉันหากนังสือเลยสักคนเดียว แม้ฉันหวังให้คนที่ฉันแคร์ที่สุดช่วยฉัน


เรื่องของวันนี้ไม่ใช่เรื่องของเมื่อวาน ฉันคงต้องเข้าใจ ฉันจะไปพูดเรื่องเมื่อวานอีกแต่วันนี้เช้ามาถึงมหาลัยฉันต้องเบื่ออีก ทำไมต้องเข้าไปเดินลอยชายที่เด็กๆมันนั่งอยู่ มันนั่งอยู่ก็ช่างมันสิ ฉันคงไม่รู้ว่าเขารักเด็กมั้ง ไม่รู้ไปเพื่ออะไร เขาจะสนใจอะไรรุ่นนี้นักหนา ทั้งที่รุ่นของตัวเองไม่เคยเลยที่จะสนใจ ประชุมก็ไม่เข้า ให้ทำอะไรก็ไม่เต็มที่ สักอย่าง ฉันกะจะมาพูดเรื่องเมื่อวานกันเขา แต่ก็ต้องชะงักไปเพราะเขานั่นแหละ เรื่องนี้ฉันจะโทษเขาอยู่แค่ในบันทึกหน้านี้และฉันจะไม่พูดอะไรอีกต่อไปแล้ว


ฉันต้องโทรหาเขาหลายครั้ง เขาชอบผลัดและไม่รับสาย ฉันโกรธมากเลย ก็เลยปั่นกลับเลย ปล่อยให้เขากลับบ้านเอง แต่ฉันก็รู้สึกผิดที่เอาแต่ใจตัวเอง ฉันเลยกลับไปรับ แต่เขาไม่อยู่แล้ว หวังไว้ลึกๆว่าเขาจะอยู่รอ ฉันก็เลยมาตามหาหนังสือของฉันจนค่ำถึงกลับหอ